Μιχαήλ Γιαννικάκης
| Μιχαήλ Γιαννικάκης | |
|---|---|
| Δήμαρχος Ιεράπετρας | |
| Περίοδος μετά το 1940 – 1946 | |
| Προκάτοχος | Μιχαήλ Πλουμίδης |
| Διάδοχος | Ιάκωβος Μελάς |
| Προσωπικά στοιχεία | |
| Γέννηση | 10 Σεπτεμβρίου 1888, Ιεράπετρα |
| Θάνατος | 14 Ιουνίου 1980 (92 ετών) Ιεράπετρα |
| Εθνότητα | Ελληνική |
| Υπηκοότητα | Ελλάδα |
| Επάγγελμα | Στρατιωτικός |
| Βραβεύσεις | Χρυσός Σταυρός του Τάγματος του Γεωργίου Α΄ Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας Δ΄ Τάξεως Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας Γ΄ Τάξεως Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας Β΄ Τάξεως Αργυρός Σταυρός του Τάγματος του Γεωργίου Α΄ |
Ο Μιχαήλ Γιαννικάκης του Νικολάου και της Τερψιχόρης (3 Ιουλίου[1] ή 10 Σεπτεμβρίου 1888 - 14 Ιουνίου 1980) ήταν Έλληνας στρατιωτικός, και Δήμαρχος Ιεράπετρας, μετά τον Μιχαήλ Πλουμίδη. Πολέμησε γενναία σε όλους τους μεγάλους πολέμους[2]. Ήταν Αντισυνταγματάρχης όταν τον κάλεσαν να γίνει Δήμαρχος.
Διορίστηκε Δήμαρχος από τις ιταλικές κατοχικές αρχές μετά την παραίτηση του γιατρού Μιχαήλ Πλουμίδη[3]. Ο Γιαννικάκης φρόντισε να βοηθήσει το γεραπετρίτικο λαό από το καταπιεστικό καθεστώς της Κατοχής.
Για τις υπηρεσίες του τιμήθηκε με πλήθος μετάλλια και παράσημα.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πρώτα χρόνια και στρατιωτική σταδιοδρομία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι γονείς του φρόντισαν να μορφωθεί στο Σχολαρχείο στη Νεάπολη παρότι αντιμετώπιζαν δυσκολίες εξαιτίας της τουρκικής κατοχής. Έπειτα από την κρητική εξέγερση του 1896, αναγκάστηκε να φύγει στην Κάσο. Στις αρχές του 1910 κατατάχθηκε στο στρατό ως κληρωτός και έπειτα από τη βασική εκπαίδευση εστάλη στο μέτωπο του Ελληνοτουρκικού Πολέμου. Επέστρεψε στην Ιεράπετρα τον Ιανουάριο του 1911 και διορίστηκε γραμματέας της τότε Κοινότητας Ιεραπέτρου από το Δήμαρχο Εμμανουήλ Μελά εξαιτίας του ηρωισμού που είχε επιδείξει.
Έπειτα από το γάμο του κατατάχθηκε εκ νέου στο στρατό και έλαβε μέρος σε πολλές μάχες, έχοντας προαχθεί σε Έφεδρος Λοχίας. Μερικές από τις μάχες στις οποίες έλαβε μέρος ήταν οι μάχες της Κατερίνης , των Γιαννιτσών, του Λαχανά (όπου και τραυματίστηκε, το 1913) και του Κιλκίς. Το 1913 ως αναγνώριση της ανδρείας που επέδειξε ονομάστηκε έφεδρος ανθυπασπιστής. Με το ΙΔ΄ Σύνταγμα Πεζικού έλαβε μέρος και στις μάχες που οδήγησαν στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Το 1917 υπηρέτησε ως διοικητής του Όρχου στην Πυροβολαρχία της Μεραρχίας Κρήτης, έπειτα στο Τάγμα Μεταγωγών Θεσσαλονίκης, ως διοικητής του Εμπέδου Ρεθύμνης, στο Η' Σύνταγμα Πεζικού και στο ΚΑ΄ Σύνταγμα Πεζικού. Το 1917 τραυματίστηκε στη διάρκεια βομβαρδισμού του Α/Π "Πελοπόννησος" από εχθρικό υποβρύχιο.
Κατά την επιστράτευσή του ως αξιωματικός ανέλαβε τα καθήκοντα γραμματέα, του δημοτικού εισπράκτορα και του κρεοσκόπου.[1] Προήχθη σε υπολοχαγό το 1919 και την ίδια χρονιά παρουσιάστηκε στο ΚΑ' Σύνταγμα Πεζικού στις Σέρρες. Πήρε μέρος στην εκστρατεία για την κατάληψη της Ανατολικής Θράκης και το 1920 τοποθετήθηκε διοικητής του συνοριακού τομέα στα σύνορα με τη Βουλγαρία. Το 1921 μετατέθηκε στη στρατιά Μικράς Ασίας και ως διοικητής Λόχου στο 5/42 Τάγμα Ευζώνων πήρε μέρος στις εκστρατείες στο Σαγγάριο και στο Αφιονκαραχισάρ. Μετά τη μετάθεσή του στη Μεραρχία Κρήτης, προήχθη σε Λοχαγό το 1923 και το 1931 προήχθη σε ταγματάρχη κατ' αρχαιότητα και όχι κατ΄εκλογήν, κάτι που αναφέρεται ως αδικία στα πρακτικά του Ανωτάτου Στρατιωτικού Συμβουλίου.[4] Το 1935 προήχθη σε αντισυνταγματάρχη και μετατέθηκε στη 12η Μεραρχία. Το 1936 ανέλαβε διοικητής του συνοριακού τομέα Δυτικής Θράκης και διευθέτησε με επιτυχία πολλές καταστάσεις εμπλοκής με τους Βουλγάρους. Το 1938 αποστρατεύτηκε αυτεπαγγέλτως από τη δικτατορία του Μεταξά.
Δήμαρχος Ιεράπετρας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η πρώτη του επαφή με τα κοινά ήταν κατά τη θητεία του ως γραμματέας της Κοινότητας Ιεραπέτρου επί δημαρχίας Εμμανουήλ Μελά, τις περιόδους 1911-12, 1913-15 και 1916-17. Ασχολήθηκε ξανά με τα κοινά σε ηλικία 50 ετών και παρά τις κακουχίες. Εκλέχθηκε πρόεδρος και μετέπειτα Δήμαρχος Ιεράπετρας, παραμένοντας στη θέση αυτή κατά τη διάρκεια της Ιταλογερμανικής Κατοχής. Παρά τις δυσκολίες, που έθεσαν σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή του, έκανε υδρευτικά έργα με τη διάνοιξη νέου πηγαδιού, ενώ ενίσχυσε και το κρηπίδωμα στη Σαρακίνα. Επίσης, καθάρισε το σχολείο από τα μπάζα των βομβαρδισμών, ζήτησε από τη σχολική επιτροπή να διατεθεί ο χώρος του σχολείου για επέκταση της πλατείας και πέτυχε τη συναίνεση με τους μη ακραίους των διαφόρων πολιτικών παρατάξεων. Επί των ημερών του έγιναν οι πρώτες επαφές με τον ΑΧΕΠΑ για την μετέπειτα ίδρυση του Πολυιατρείου της Ιεράπετρας. Επίσης, πραγματοποίησε πολλούς εράνους για τα θύματα των κατακτητών. Το 1946 ο Γιαννικάκης παρέδωσε τη δημαρχία για λόγους υγείας στον Ιάκωβο Μελά.[1]
Θάνατος και απόγονοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πέθανε στις 14 Ιουνίου 1980 και κηδεύτηκε υπό τους ήχους της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Δήμου Ιεράπετρας[2]. Το νεκρό αποχαιρέτησε ο Δήμαρχος, Μιχάλης Μυγιάκης. Ο Μιχάλης Γιαννικάκης ήταν παντρεμένος με τη Μαρία Αντων. Κορνάρου και απέκτησε 4 παιδιά, τη Φερενίκη, το Νικόλαο, τον Αντώνιο (ακολούθησε κι εκείνος στρατιωτική καριέρα κι έγινε Συνταγματάρχης) και την Κατίνα.
Το 1959, με απόφαση του προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου, Γεωργίου Κανουπάκη, αποφασίστηκε να τιμηθεί ο Μιχαήλ Γιαννικάκης με το να δοθεί το όνομά του σε έναν δρόμο γύρω από την πλατεία της Ιεράπετρας.[5]
Τον Ιούνιο του 1980 επί δημαρχίας του Μιχάλη Μυγιάκη, με ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου αποφασίστηκε εκ νέου η ονοματοθεσία ενός δρόμου της Ιεράπετρας ως οδός Γιαννικάκη.[6]
Μετάλλια και παράσημα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στη διάρκεια της στρατιωτικής του σταδιοδρομίας, ο Μιχαήλ Γιαννικάκης τιμήθηκε με τα εξής μετάλλια και παράσημα:
- Χρυσός Σταυρός Γεωργίου Α΄(1913)
- Μετάλλιο Ελληνοτουρκικού Πολέμου (1914)
- Μετάλλιο Ελληνοβουλγαρικού Πολέμου (1914)
- Αργυρός Σταυρός Γεωργίου Α΄ (1920)
- Διασυμμαχικό Μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων (1922)
- Μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων (1922)
- Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας Δ΄ Τάξεως (1924)
- Σταυρός του Σωτήρος (1925)
- Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας Γ΄ τάξεως (1935)
- Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας Β΄ τάξεως (1936)
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 "Κρήτη - Το αφιέρωμα", εκδοτικός οίκος Αρσινόη 1985, τ. 10, σειρά Α, σελ. 41.
- ↑ 2,0 2,1 Νεκρολογία του Μ. Γιαννικάκη από το Γ. Πάγκαλο στην εφημερίδα "Ανατολή", 19-6-1980.
- ↑ Γεώργιος Μαρκόπουλος, "Γεράπετρος και Γεραπετρίτες", Μορφωτική Στέγη Ιεράπετρας, Ιεράπετρα 2002, σελ. 165.
- ↑ 397/ΕΔΥΣ/10-10-1935.
- ↑ Πρακτικό Συνεδριάσεως Δημοτικού Συμβουλίου Ιεραπέτρας, αριθ. 15/1959, Αρ. Αποφ. 300/1959
- ↑ Απόφαση Δημοτικού Συμβουλίου Ιεράπετρας, 14/6/1980.